Als reuzen sterven

Dit evenement is geannuleerd.

Film in het Yper Museum
19 oktober 2023 om 19u30
Kostprijs 4 EUR

Dit jaar vieren we onze vijfde verjaardag. Dat vieren we met niemand minder dan reus Goliath. Tijdens dit Goliathjaar kan de vertoning van de poëtische documentaire ‘Als Reuzen sterven’ van Jan Vromman niet ontbreken op het programma. 

De documentairefilm 'Als reuzen sterven' is een ode aan de nonkel van de regisseur, Frans Vromman. Hij was de man achter de Breughelstoet in Wingene, de Garnaalstoet in Oostduinkerke, de Kaasttoet in Passendale en nog heel wat andere optochten in de regio. Vromman staat gekend als een fenomeen en dé belangrijkste stoetenbouwer van Vlaanderen.

Als reuzen sterven ontrafelt het verhaal achter straatfeesten. In de werkkamer van Frans Vromman zoomen drie generaties er in op de bijzondere wereld van stoeten en reuzen. Verschillende archieffragmenten geven een romantisch beeld weer van lang vervlogen tijden. De grootvader verschijnt als een geest en hij vertegenwoordigt stoeten die in opdracht van steden en gemeenten werden georganiseerd. Het is zijn zoon die de stoeten plaatst in een geheel van processies, historische stoeten, parades, traditionele feesten en carnavalsfeesten. Kritiek en aantrekking spelen hun spel. De kleinzoon zoekt tenslotte naar eigentijdse vormen en wijst op betogingen, manifestaties. De straat terug opeisen, gemeenschap vormen, gedachten uitdrukken op straat, samen buiten, ... ‘De straat de moeder van de democratie’, zo klinkt het via een robot gestuurde hoorn. De straat uit handen geven is vrijheid verliezen.

Jan Vromman, de maker van de documentaire, roept via de acteur François Beukelaers de wereld van zijn, reeds overleden oom, de stoetenbouwer Frans Vromman, op. Die stoetenbouwer verzon tussen 1954 en 2005 zo’n 24 stoeten in Vlaanderen. De maker laat zichzelf vertegenwoordigen door zijn neef, de acteur Koen De Graeve. Ook voor Koen De Graeve is Frans Vromman, via zijn moeder, een oom. De derde generatie wordt gespeeld door Cesar Vromman, zoon van de documentairemaker. Deze verbondenheid zorgt voor een ruggengraat, een doorleefde vertelbasis. Deze ruggengraat is als milde, document-based fictie te omschrijven, maar daarrond is de film vooral opgebouwd uit archiefbeelden.